1 december

donderdag 1 december,
ik was vanmorgen aan het wachten op een telefoontje van het ziekenhuis maar die kwam niet.op eigen houtje maar naar rijndam gegaan.daar een krantje gelezen,gebeld naar het ziekenhuis,'ja die is net weg'.ja dus niet,kom je 3 minuten later binnen...aargh...'he daar is mijn vrouwtje' zei je.van 10 tot 5 uur gebleven.even wennen weer aan de nieuwe omgeving en de nieuwe mensen.veel mensen gezien,drukke dag.testjes,vragen...wel heel positief allemaal.iedereen heel erg aardig en echt een verademing vergeleken met den haag.even een half uurtje je ogen dichtgedaan tussendoor je was echt versleten.wat hebben we vandaag gedaan:gesprekjes met revalidatiearts,fysio,ergo,dieetiste en logopediste.maten opgenomen voor aangepaste rolstoel,een helmpje aan laten meten.en voor het eerst weer wat water gedronken en ook een beetje yoghurt gegeten.ging hartstikke goed met slikken en vanaf nu ga je dus weer opbouwen met eten.eerst vla en pap enz.nu krijg je elke zondagavond een nieuw weekschema.nog even aftasten hoe het gaat en dan over 2,3 weekjes krijgen we te horen wat het behandelplan is.dan komen er ook meeloopdagen en dan kan ik zien hoe je vooruit gaat en dan mag patje ook eens meelopen en misschien zelfs wel meezwemmen of iets dergelijks,spannend allemaal.

30 november

woensdag 30 november,
vandaag samen met patje met de trein naar den haag.bij binnenkomst zie ik iemand staan die ik al eerder heb gezien,de revalidatiearts die ook al eens op de ic langskwam.ze had goed nieuws voor ons,morgen mag je weg uit het ziekenhuis en wordt je om een uur of 10 in revalidatiecentrum rijndam verwacht.ik zorg dat ik daar s'morgens ben als je aankomt want anders moet ik om 8 uur in het ziekenhuis zijn en hoe graag ik dat ook zou willen dat gaat me niet lukken.

28 november

maandag 28 november, vandaag goeie dag gehad,hard gewerkt bij fysio.weer gelopen ook een stukje met een rollator.daarna zittend in de rolstoel nog even met een speciaal apparaat gefietst.hartstikke zwaar.later op de dag is de tracheostoma er uit gehaald en morgen gaat de logopediste oefenen met slikken.kan je straks eindelijk weer eten,ik weet dat je daar heel blij mee bent.

26 november

zaterdag 26 november, je werd vandaag net in de rolstoel gezet,je wilde wel graag een keer naar beneden.we hebben dus een half uurtje beneden gezeten.ik ben blij dat je het nu wel wilde want in rijndam zie je toch ook wel meer mensen dan nu.het praten op zich gaat lekker maar je moet enorm naar woorden zoeken.als het goed blijft gaan met de canule dan mag hij er morgen uit.dinsdag gaan ze oefenen met slikken en gaan ze proberen of je wat kan drinken en dan duurt het niet lang meer voor je weer mag eten.tot nu toe kijk je daar het meeste naar uit.

24 november

donderdag 24 november, wat een veranderingen ondertussen.je was al heel blij dat je dinsdag voor het eerst weer mocht douchen.heel ingewikkeld allemaal,met een brancard enz,maar je voelde je er lekker bij.kwam ik gisteren met patrick,verwachtte ik je bij de fysio maar was je bij de kno arts.dus ik dacht he toch die kleinere canule.dat bleek ook zo te zijn maar ik dacht dat daar nog een kunstneus op zat.bleek dat er een dopje op zat en dat betekent dus...weer praten!eindelijk na al die tijd kan je weer praten,je was echt in de wolken.en dan als klap op de vuurpijl...kon je vorige week maandag nog amper staan aan de brug,nu liep je van de ene naar de andere kant.geweldig,en je was ook niet meer zo buiten adem.vanochtend bij je geweest ivm ouderavond vanavond.je was weer lekker onder de douche geweest maar toch nog wel heel moe ervan.vannacht heeft er iets anders op de tracheacanule gezeten,maar nu zat de dop er weer op.al minder last van slijm dan gisteren.neuroloog langsgeweest,even laten zien dat je alles kan bewegen.

20 november

zondag 20 november, ik was hartstikke blij dat ik weer mee kon vandaag,voelde me rot over gister.had veel last van een ontstoken speekselklier maar gisteravond haalde ik er een speekselsteen van anderhalve centimeter uit.dus voelde ik me vandaag weer goed genoeg.we waren er net en toen bleek dat je het benauwd had dus eerst maar even iemand erbij roepen.daarna ging het veel beter.had weer wat moeite om je te begrijpen maar met een beetje moeite kwamen we er achter dat je vandaag tot 12 uur had uitgeslapen.ik hoop dat het moelijke slapen nu achter de rug is.ook vertelde je dat je 3 en een half uur in de rolstoel had gezeten vandaag.daar was je echt niet blij mee,het deed zeer aan je voeten zei je.de verpleging zegt dat het goed is voor je longen en dat je in het revalidatiecentrum 4 uur achter elkaar in de rolstoel moet kunnen zitten.heb deze foto van jullie gemaakt en krijg vanavond ook de foto's die op de ic zijn gemaakt toen je gesedeerd lag.

18 november

vrijdag 18 november, om 5 uur een afspraak met de psychologe.pat was erbij,het was een fijn gesprekje want het werd wel duidelijk dat het hele gebeuren nog niet veel invloed op pat heeft gehad.kinderen zijn verrassend flexibel en kunnen dergelijke gebeurtenissen snel een plek geven en gaan verder met hun leven.misschien dat er wat gaat spelen als jaco naar het revalidatiecentrum gaat of wanneer hij thuis komt maar in het revalidatiecentrum krijgen we goede begeleiding.het bezoek verliep fijn.je zag er goed uit en je was weer blij om ons te zien.we hadden pat zijn schoolrapport meegenomen,volgens mij vond je dat geweldig.ik zei tegen pat dat ik trots op hem ben en toen zei hij 'ik ben trots op papa'.patje heeft je zelfs een kus gegeven toen we weggingen dat vond hij tot nu toe nog wat eng maar het was een mooi gezicht.

16 november

woensdag 16 november, vandaag gesprekje met arts gehad.heb gevraagd naar de val.deze arts die ik een paar keer tijdens gesprekken heb gezien,zowel voor als na de operatie wist niets van de val af.zij verzekerde me wel dat de zwelling en inklemming niets te maken hebben met de val. waarschijnlijk kan je over 1 of 2 weekjes al naar het revalidatiecentrum.de arts was zeer te spreken over je vooruitgang en verwacht dat je na een maand of 3 in het revalidatiecentrum naar huis mag.

14 november

maandag 14 november, vandaag vroeg bij je geweest,om half 12 in het ziekenhuis.je kamer was leeg,ik mocht naar de oefenzaal van de fysio.ik liep binnen en je was blij me te zien.je zat in de rolstoel.iets achterover geheld en een kussen in de nek.de fysio liet zien wat jullie doen.hij zit tegenover je en gooit een soort ballon naar je toe,jij moet deze aantikken met je linkerhand en daarbij je elleboog van de leuning van de rolstoel halen.af en toe tik je ook met je rechterhand,dat is niet de bedoeling maar ik vind het mooi om te zien.er is geen lift beneden maar wel een brug en de fysio besluit om je even te laten staan.de rolstoel wordt dichtbij gezet en je moet de brug vastpakken,met hulp van ons krijg je jezelf omhoog,even sta je maar dan moet je gauw weer zitten,het is duidelijk dat dit heel vermoeiend voor je is.ook zie ik nu dat je je hoofd maar even rechtop kan houden.logisch wel maar dat zijn van die dingen waar je niet bij stilstaat.als ik je zo zie ziiten in die rolstoel dan breekt mijn hart,ik zie je nog staan voor die operatie,een grote sterke man.wat een contrast.ik breng je terug naar je kamer,omdat je zo moe bent wil je even slapen,in de tussentijd pak ik het mapje wat op tafel ligt.ik lees over de dagen voor de operatie en de dagen na de operatie.ik zie dat je hebt aangegeven dat je 2 dagen na de operatie van jezelf vind dat je niet zo helder bent,ook geef je aan dat je hoofdpijn hebt.er wordt aangegeven dat je steeds meer verward bent en ook niet meer zelfstandig kunt lopen.dan lees ik over de scan die gemaakt is woensdagmiddag nadat pa en ik op bezoek zijn geweest,volgens het verslag heeft de dokter je verteld dat de scan er goed uitzag,je belt me op om te zeggen dat de scan is gedaan,je bent moe en gaat slapen.die ochtend gaat het mis,vroeg in de ochtend horen ze geluid uit je kamer komen,als ze binnen komen lig je naast het bed.een paar uur later verlies je het bewustzijn en moet je met spoed geopereerd worden.ik schrik van dit verslag dat ik lees.ik heb me regelmatig afgevraagd wat er gebeurd kon zijn met je.er is me nooit verteld dat je uit bed bent gevallen,3 dagen na een hersenoperatie.

11 november

vrijdag 11 november, al 47 nachten zonder jou,hoe doe ik het.ik ben blij dat pat bij mij slaapt zodat ik s'morgens als eerste zijn koppie zie.dat is wat me s'morgens op de been brengt.

8 november

dinsdag 8 november, nou komen we zondag is je box weer leeg,schrik natuurlijk weer eens.op de high care lig je nu,tuurlijk logisch toch na gister!?maar goed,stapje vooruit ook al merk jij daar niet veel van.de high care ziet er exact hetzelfde uit als de IC.Je lijkt een stuk rustiger maar blijft toch aan de snoertjes zitten,als wij aankomen heb je net de voedingssonde uit je neus getrokken,per ongeluk?denk t niet.gister wordt ik s'morgens door het ziekenhuis gebeld mijn hart slaat even over,is niet nodig je mag die dag om 11 uur naar de 9e afdeling van het MCH.terug op kamer dus,een eenspersoonskamer.en gelukkig is het zh vrij makkelijk met de bezoektijden.we doen ons uiterste best om alles zo goed mogelijk te regelen.vanmorgen de afdeling gebeld en de nacht is redelijk verlopen,wel weer tot 3 keer toe de voedingssonde uit je neus getrokken.nu wordt je linkerarm licht gefixeerd zodat je wel op het belletje kan drukken maar niet meer aan de sonde kan zitten.is vervelend maar ben er wel blij mee,ben als de dood dat je een keer aan de tracheostoma zit.pat is al een paar dagen ziek,buikpijn.is gister en vandaag al thuis geweest en het maakt het allemaal nog ingewikkelder.ik heb geen boodschap meer in huis en maak me nog meer zorgen als anders.foto 6 november:op de high care

10 november

donderdag 10 november, Het gaat goed op zaal,gisteren een gesprek gehad met de revalidatiearts.hij gaat in werking stellen dat je naar revalidatiecentrum rijndam kan.het kan een paar weekjes duren.wij allemaal weer opgelucht.we kunnen wel wat willen maar het moet ook te doen zijn.blijkbaar ben je ''oefenbaar'',zoals eerder gezegd werd.in de ochtend ben je met de fysio in de rolstoel naar de oefenzaal gegaan.heel vermoeiend zag het aan je gezicht toen ik het zei.de arts had het nog over je rechterarm en been.het blijft een beetje afwachten hoe dat gaat worden maar ik was blij te zien dat je rechterarm toch ook al behoorlijk kan bewegen.het apparaat met de sondevoeding is weg je krijgt nu 3 keer per dag een portie via een spuit omdat je het slangetje herhaaldelijk uit je neus hebt getrokken.ik heb gevraagd of je al mensen buiten de familie op bezoek wil maar je vindt dat maar lastig omdat je nog niet kan praten.je geheugen lijkt beter te worden,je kon je nog herinneren dat ik eergisteravond op bezoek was geweest.ook de psychologe gezien,ik heb volgende week een afspraak,neem patrick ook mee.je hebt sinds gister weer een pyjama aan inplaats van dat zh gevalletje,was je ook blij om.

5 november

zaterdag 5 november, jeetje dat was vast weer te positief,slap in the face gisteravond.wat had je het slecht naar je zin.duidelijk gefrustreerd.trok alles van je af.je vond waarschijnlijk dat ze je een beetje in de steek lieten op de ic.er waren wat spoedgevallen en dan heb jij minder hulp nodig maar daar dacht je zelf waarschijnlijk anders over.je wilde nog wel het spraakklepje even,dat ging hartstikke goed,je hebt veel gezegd.je wilde aangeven dat je er weg wilde en dat mensen normaal tegen je moeten praten.ook zei je op een gegeven moment een raar woord en toen moest ik denken aan de dag na de eerste operatie,dan zei je iets over je hoofd of je voet en zei je constant eenzelfde raar woord.ik wist wel dat dat nu niet beter zou zijn maar rot is het wel.dan kun je je alleen maar verstaanbaar maken met een spraakklepje en dan nog hebben we moeite je te begrijpen.het was laat toen we weggingen in het ziekenhuis,ik wilde zeker weten dat je rustig was toen ik wegging. vanmiddag ging het beter,je ligt nu op de high care.het ziet er hetzelfde uit dus voor jou is er misschien niet zoveel veranderd.je slaapt heel slecht ook met een slaappil.vannacht proberen ze het nog eens en anders komen ze met zwaarder geschut morgen.ik denk dat als je beter slaapt dat je dan misschien ook wat minder gauw geirriteerd bent,dat heb ik ook namelijk.

4 november

vrijdag 4 november, De afgelopen twee dagen waren een stuk positiever voor me.Je hebt mooi heldere momenten en ik kan gewoon alles tegen je zeggen.Het gaat nog steeds niet best met je geheugen,na ieder diep slaapmoment ben je het weer kwijt.Ik heb je gister gevraagd of je wist wat er gebeurt was en je schudde nee.Heb je het hele verhaal vertelt van de operatie en daarna,de zwelling,het sederen,de medicijnen.Je schrikt er niet van,het lijkt de puzzelstukjes op zijn plek te leggen.Ik vertel je dan ook dat ik bang was je kwijt te raken en dat je iedereen hebt laten zien hoe sterk je bent.Dat ik het niet gered had en ik weet ook zeker dat dat zo is.Je voelt je niet echt begrepen door de verpleging alhoewel het met de 1 duidelijk beter gaat dan met de ander.Tja ze kennen je niet zoals ik natuurlijk.Al weten ze wel dat je behoorlijk koppig kan zijn.Het is ook belangrijk voor je om te weten waarom je in de stoel moet of een spraakklep krijgt.Dat is dus ook een oefening.Heb je gezegd dat als je goed oefent dat je dan weg mag van de IC.Dat lijkt je goed te motiveren dus dat moet ik maar vaak herhalen.Ik zeg ook regelmatig dat je daar niet meer hoort en dat vindt je ook fijn om te horen.Je bent je er namelijk heel bewust van hoe sommige mensen er aan toe zijn op de IC,waarschijnlijk denk je dan ook wel eens dat het met jou dan blijkbaar ook nog niet goed gaat. Gisteravond hoorde ik ook nog iets moois.Je vader zei bij het weggaan geef me maar een hand en die wilde je linkerhand pakken,toen tilde je je rechterhand een beetje op.En dat terwijl je een paar dagen geleden alleen nog maar een wijsvinger kon bewegen.Zelf denk je dat je niet veel vooruit bent gegaan maar dat kan ik me wel voorstellen als je niet meer weet dat je eerst helemaal niks kon.Ik ga je elke dag vertellen hoe je vooruit gaat en ik hoop dat je geheugen ook weer beter gaat worden.Patrick heeft de laatste tijd vaak buikpijn,ik denk dat hij veel met je bezig is ondanks dat hij er niet veel over praat,probeer er toch zoveel mogelijk voor hem te zijn.Verder doet hij het overal heel goed.Op school,judo en gister met zwemmen was hij zo goed dat hij zelfs wat dingen voor mocht doen.Ik hoop dat hij gauw voor zijn diploma mag dan heeft hij iets om trots op te zijn en jij ook.Gister las ik een boekje voor over sinterklaas en ik vroeg hem wat hij wilde hebben,hij zei ''nou ik heb eigenlijk alles al,en wat wil jij mama?''Ik heb hem gezegd dat ik ook alles heb.Twee mannen waar ik heel trots op ben.Ondanks alles voel ik me rijk.

1 november

dinsdag 1 november, vanmiddag met je vader bij je geweest.ik vroeg of er nog wat met je gedaan was,je schudde nee.ik vroeg het later aan de verpleger en die zei dat je al in de stoel was geweest.ook wist je niet meer van de hongaar.je tikt met je linkervoet op de bedrand en ik zie je rechtervoet ook wat meedoen.vraag aan je of je weet wat dat grijze ballonetje is wat op je bed ligt maar je weet het niet meer.dat je er regelmatig in knijpt en dat er dan iemand bij je komt kijken,heb je nog maar eens vertelt dat het een belletje is.inmiddels heb je een dunnere canule in je stoma.vandaag hebben ze de cuff even leeggemaakt om te kijken hoe dat zou gaan.je hebt dan weer iets meer last van slijm,ze proberen het van de week nog eens.ik zeg je dat je misschien over een weekje van de ic af mag en daar ben je blij mee,kan ik me voorstellen.terwijl we bij je zijn wordt er op de afdeling gelachen,je wordt er boos om.ik kan het me wel voorstellen.ik word zelf ook niet blij van vrolijke mensen om me heen.het gaat nog niet goed genoeg om ergens om te lachen.toch spreekt iedereen over een stijgende lijn,hou vol schatje. s'avonds zijn trudie en patries geweest.ik hoorde dat ze het spraakklepje weer geprobeerd hebben maar je wilde niets zeggen.wat ben je toch eigenwijs.morgen proberen ze het weer.ik hoop dat je het dan wel wil want ik neem patrick mee.hij gaat je een stukje voorlezen,hoop ik dan tenminste.

31 oktober

maandag 31 oktober, het was een goeie dag voor je gister,ik heb je 2 keer goed wakker gezien.s'middags zat je net in de stoel,dat vind je nog helemaal niks.veel te vermoeiend,ik denk vooral het uit bed gehaald worden en er weer terug in.toch was het voor ons fijn je eens niet in een bed te zien liggen.patrick was er duidelijk ook blij mee,en wat had je weer veel aandacht voor hem.je lachte af en toe naar hem en toen hij vroeg hoe het met je was zagen we een goed van je lippen komen.af en toe stak je je tong naar hem uit.niet te geloven,zo rot als je je voelt,zo zwak en dan nog doe je je uiterste best om hem het gevoel te geven dat het wel goed met je gaat.helaas wist je s'avonds niet meer dat we s'middags geweest waren.dat doet me wel zeer maar ik weet dat je je de ene dag beter iets herinnert dan de andere dag.het is in ieder geval goed te zien dat je beter zelf kan hoesten en je hebt ook aan de verpleger laten zien dat je je rechtervoet kan bewegen,ook duw je een beetje terug als hij je rechterbeen iets gebogen optilt en naar je toe duwt.het ziet er naar uit dat je iedere dag iets sterker word. nou dat was weer een afknapper vanmiddag,na anderhalf uur reizen ben ik ongeveer anderhalf uur bij je geweest maar je was erg somber.ik heb het idee dat je je heel goed bewust bent van wat er is gebeurd en hoe het er nu voor staat.je laat meerdere keren zien dat je het goed zat bent.blijkbaar zie je zelf weinig vooruitgang.op een gegeven moment zag ik je naar je rechterhand kijken en terwijl ik er naar kijk zie ik je wijsvinger bewegen,dus ik zeg 'he,ik zie wat bewegen' maar je schudde alleen maar nee.blijkbaar wil je me niet geloven.tegenover je ligt een hongaar die op zij hoofd is gevallen,hij maakt een boel lawaai,je ergert je aan hem.ik ga om kwart voor 2 weg om nog op tijd op school te zijn en ik voel me waardeloos.tijdens judo bel ik nog even naar de ic.ik weet dat je nog in de stoel moet en ik voel me er niet zo goed over.blijkbaar was dat niet nodig want het was heel goed gegaan en deze verpleger was ook weer positief over je,nou ja als je je best maar doet.

27 oktober

donderdag 27 oktober, vandaag gesprek met de artsen,benieuwd wat we horen.gisteren ging het heel aardig,je was helder ondanks de bronchoscopie.je reageert altijd zo goed op patrick,je lijkt voor hem meer moeite te willen doen.patje heeft inmiddels weer spullen verzameld,pleisters en stickers en nog 2 pennen.hij gedraagd zich nog steeds heel goed bij jou maar had gister veel moeite om uit het ziekenhuis te gaan.ik denk dat hij ook steeds meer gaat beseffen dat dit allemaal heel lang gaat duren.ik ga zo naar je toe,ben er een half uurtje vroeger.neem ook n mp3 speler voor je mee dan hoef je niet naar die krakende ziekenhuisradio te luisteren,ik hoop dat je m zelf kan bedienen. vanmiddag na anderhalf uur reizen kwam ik binnen en toen was je box ineens leeg,schrok er weer van natuurlijk.toen bleek je net naar de overkant te zijn verhuist.achter het blauwe gordijntje waren ze net bezig met alles weer in orde maken.hartstikke moe was je van de verhuizing want ze hadden je even in een stoel gezet.het gesprek met de intensivist verliep wel zoals ik gedacht had.iedereen is positief over hoe je het nu doet zo ruim een week nadat je bij bent gekomen.er is een heel team met je in de weer,ze gaan vanaf morgen rustig aan een beetje beginnen met dagbesteding.er komt een fysio,logopediste en psychiater aan te pas.de logopediste gaat een manier voor je vinden om toch beter te kunnen communiceren. heb je nog even gedag gezegd en ook dat ik met pat naar zwemles ging.ik weet dat je het belangrijk vind dat hij zijn ding blijft doen en ik vind het ook fijn om er weer bij te zijn voor hem.toch voelt het niet super als ik dan zo thuis ben terwijl het bezoektijd is.ik zou mezelf wel in 2en willen delen.je hebt me in ieder geval nog even aan de telefoon gehoord.zou fijn zijn he als je weer kunt praten en je hebt je eigen kamer,dan kun je me bellen wanneer je maar wil.had het nooit gedacht maar volgens mij hou ik nog meer van je dan ooit.

25 oktober

dinsdag 25 oktober,
Nog steeds op de intensive care.ik ben vanmiddag bij je geweest met tsjitske en vanavond met je vader.vanmiddag was je goed wakker,ik heb je voor het eerst sinds je wakker bent zien glimlachen.ik had het over patrick en tsjits zei dat hij de verpleegsters aan het versieren is als hij langskomt,dat vond je wel grappig.blij dat het vandaag weer wat beter ging.gisteren was even schrikken,stond s'avonds naast je en toen zakte je bloeddruk ineens.schrok me wild maar dat was dus al eerder gebeurd en het schijnt ook niet abnormaal te zijn.morgen gesprekje over wat de komende tijd te doen.ook ga ik proberen een soort schema te maken over het bezoek.ik mag mijn tijden wat aan gaan passen en langer blijven.dus wil ik op de dagen dat pat naar judo en zwemmen gaat eerder komen en dan s'avonds bij pat blijven.zou liever 2 keer blijven komen maar begin toch een beetje uitgeput te raken,bovendien is het voor pat ook fijn als ik er s'avonds ook nog eens ben.ik denk dat ik me niet al te schuldig hoef te voelen.ik vroeg je vanavond of je nog wist of ik vanmiddag was geweest en dat was je dus vergeten.

22 oktober

zaterdag 22 oktober, ik ben vanmiddag met je vader bij je geweest,maar je was hartstikke moe dus we hebben eigenlijk een half uur naar je staan kijken.de verpleegster zei dat ze de uitslag hadden van de elektromyogram (zo heet dat dus) van gisteren.dus na bezoektijd nog even gewacht op een arts en die had supergoed nieuws.de zwelling heeft geen zenuwen aangetast dus de zwakte die ze gezien hebben is puur van de lange tijd die je in slaap bent gehouden met al die medicijnen in je lijf.er is dus nog een hele lange weg te gaan maar we weten nu dat er op dat punt ook herstel mogelijk is.we hebben net even een klein feestje gevierd thuis maar dat begrijp je vast.

21 oktober

vrijdag 21 oktober, wat was je blij om patrick te zien,je was wel heel emotioneel en patje had het er ook heel moeilijk mee maar die hield zich bij je in de kamer gelukkig heel goed.vanmiddag ben ik met irene bij je geweest en je lag een beetje te slapen,logisch ook wel want ik hoorde van de verpleegster dat je vanmorgen heel helder was en dat je zelfs even naar het nieuws hebt gekeken,wist niet wat ik hoorde.we waren net bij je en toen kwamen ze voor de tracheostoma,dus we hebben gewacht tot je weer een beetje wakker werd.volgens mij was je blij dat het buisje uit je mond was.helaas konden we niet lang blijven want er kwamen artsen met een apparaat in de kamer.er werd uitgelegd dat ze plakkers op je hoofd gaan doen en zo kunnen kijken naar de spieractiviteit.weer spannend dus,we duimen voor goed nieuws.

20 oktober

donderdag 20 oktober, vanmiddag met tjitske bij je geweest,er werd meteen verteld dat de geplande tracheostoma niet door zou gaan vandaan.te veel spoedjes er tussendoor.je hebt weer een tube teruggekregen,maar je lijkt het niet zo erg te vinden.nu blijven ze tenminste met die rotzooi uit je neus.je was hartstikke moe van de inspanning en had vanmorgen ook nog pijnmedicatie gehad dus je hebt je ogen niet veel open gehad maar je hoorde ons wel praten en af en toe knikte je wat.de verpleegster zei dat je zelf had aangegeven patrick te willen zien en hier was ik heel blij mee,vanavond gaat hij mee.ziet hij je voor de eerste keer wakker.de tracheostoma staat nu gepland voor morgen.ik denk dat je binnenkort naar de high care mag,daar is het rustiger.

19 oktober,deel 2

woensdag 19 oktober, zo dat was even een heftige avond,ik weet niet of je nu nog vind dat er goed voor je gezorgd word.ik was even niet zo blij in ieder geval.ik kwam met trudie bij je en toen zag ik al een kapje op je mond zitten,toen ik naast je ging staan dacht ik ineens ''he,de tube is uit je mond'' toch was ik niet zo blij want je had het duidelijk benauwd.ik riep de verpleegster erbij en toen begon het hele gedoe met katheters in je mond en 1 of ander ding in je neus.en toen hadden ze het juiste slangetje weer niet.je had er aardig de balen van,en ik vond het zo rot je zo te zien.je kan dus wel goed ademhalen maar er zit slijm in je longen en je kan het niet goed zelf ophoesten.toen kreeg je weer een ander zuurstofapparaat.gelukkig leek het daar iets beter mee te gaan,er ging ook speciaal spul in om het slijm een beetje op te lossen.waarschijnlijk krijg je toch de tube weer terug.ik vond het rot om weg te gaan.de verpleegster zei nog dat ik maar goed moest slapen maar denk niet dat dat gaat lukken na dit te hebben gezien.

19 oktober

woensdag 19 oktober, toen er vanochtend gebeld werd naar de ic kregen we te horen dat je gisteravond nadat we op bezoek waren geweest en even geslapen had dat je toch weer meer bij was en dat ze toch weer iets meer contact met je hadden dus ging ik met een geruster gevoel naar het ziekenhuis vanmiddag.je lag er weer net zo als gistermiddag en was goed wakker.je herkende mij en je vader maar wist niet dat ik gisteren ook was geweest.je hebt nog iets meer pijnmedicatie gehad en je lag erg rustig.wel fijn dat je zo duidelijk ja kan knikken en nee kan schudden.je vond in ieder geval dat er goed voor je gezorgd word.vanavond zie ik je weer.

18 oktober

dinsdag 18 oktober, ik sla even wat dagen over en als je verder leest dan zul je zien waarom.omdat het met de icp zo netjes bleef gaan bleven ze de slaapmedicijnen verlagen.gister had je je ogen af en toe open maar dat heb ik net niet gezien helaas.vanmorgen gebeld en je had je ogen steeds vaker open werd er verteld.ook leek je op de zusters te reageren en kneep je met je linkerhand.en gek genoeg als ze dat vertellen dan nog lijkt het wel of het niet echt aankomt,eerst zien en dan geloven dacht ik waarschijnlijk.dus met je vader,tjits en trudie naar je toegegaan vanmiddag en ik wist echt niet wat ik zag,je was er gewoon weer.en terwijl ik dit type kan ik het nog niet geloven.je reageerde op mij en keek naar iedereen die binnenkwam.ik weet zeker dat je mij herkende,je kneep in mijn hand en liet me niet meer los.je kon ook je linkerbeen en rechterbeen bewegen.de foto's van ons hebben ze nu verplaatst naar voren zodat je ze beter kan zien.in de avond ben ik teruggeweest met irene maar nu was je erg moe en reageerde je niet zoals vanmiddag.ben benieuwd hoe het morgen gaat.

15 oktober

Zaterdag 15 oktober, vanmiddag met pa en ma bij je geweest,patje was er ook bij.rumoerig loopt hij het ziekenhuis in en de gang van de ic op maar zodra hij naast je staat is hij heel anders,voorzichtiger en hij fluistert ook zelfs als opa wel gewoon praat.ik sta buiten het hokje naar hem te kijken terwijl hij over je arm heen wrijft,en terwijl het inmiddels na meer dan twee weken enigzins begint te wennen om jou zo te zien is dit weer een ander tafereel.als moeder breekt je hart je kind zo te zien.hij houdt zich groot maar ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft.als hij thuis is is hij meer afgeleid door andere dingen en denkt hij niet constant aan jou zoals ik dat doe.kinderen van die leeftijd kunnen dat even uitschakelen er even niet aan denken.denkt aan het hier en nu,zegt dan af en toe ik mis papa zo maar is gelukkig nog niet bezig met wat er allemaal kan gebeuren.het eerste wat ik altijd doe als ik binnen kom is naar je gezicht kijken en dan vervolgens naar de monitor naar de icp.en ondanks dat ons vertelt is hier niet al te veel aandacht aan te besteden,het blijft toch een aandachttrekker dat paarse lijntje.vandaag stond er een mooi getal naast dat lijntje,lager dan ik tot nu toe heb gezien.durf ik nu toch weer licht positief te zijn,ja..ik moet wel,anders is dit niet vol te houden.

13 oktober

donderdag 13 oktober, hebben we dinsdag nog gehoord dat ze je rust willen geven,hoor ik gisteren dat de slaapmedicatie weer verlaagd was.je had je ogen af en toe open en ze hebben geprobeerd contact te maken maar dat lukte niet.je hartslag en bloeddruk gingen omhoog dus toen hebben ze je weer meer narcose gegeven.toen ik s'avonds langs kwam met pa was je weer onder zeil.vanochtend gebeld en toen weer hetzelfde verhaal weer narcose verminderd en af en toe weer ogen open maar toen kwam de fysio en was het druk op de afdeling dus toen kreeg je weer teveel prikkels.de druk liep weer behoorlijk op en toen moest je weer gaan slapen.vanmiddag langs geweest met patries,toen ik kwam was je deur een stuk gesloten en het gordijn helemaal dicht,heb voor de zekerheid gevraagd hoe het met je ging voordat ik naar binnen ben gegaan.ik ben maar even bij je gebleven en heb niets gezegd,ik gun je je rust.

thuis

hoe gaat het met ons thuis.we zijn teneergeslagen en moe.als ik thuis ben wil ik in het ziekenhuis zijn en als ik daar ben zou ik het liefste thuis zijn.iedere keer als ik de IC op kom dan heb ik dat gevoel in mijn buik.word er gek van.ik begin me af te vragen of het wel goed komt met je.het ene moment zijn we hoopvol en dan lijkt het weer uitzichtloos.niemand kan ons vertellen wat er staat te gebeuren,het is afwachten.ergens ben ik ook bang dat je wakker word en dat je er toch niet meer bent. soms denk ik zelfs dat het beter zou zijn als je dat allemaal niet mee hoeft te maken.ik voorzie nog een hoop ellende,voor ons allemaal.iedereen is er kapot van.patrick heeft het vaak over je wanneer hij naar bed moet.dan zegt hij dat hij je mist.aan mij de moeilijke taak om hem een beetje op de hoogte te houden van het hele gebeuren.

11 oktober

dinsdag 11 oktober, vanmiddag zijn we weer in het MCH geweest.gesprek gehad met 5 mensen,een intensivist twee verplegers een arts assistent en een ..?ik had me min of meer voorbereid op een vervelend gesprek maar het bleek mee te vallen.ze willen je nog wat langer rust geven door je in slaap te houden.ze hebben alles op dit moment goed onder controle en ze hopen dat de zwelling in je hersenen gaat afnemen.de uitslag van de biopt was een glioom gradaad 2.we moeten nog wat meer geduld hebben zei ze,nou zolang zij hoop hebben heb ik geduld schat.ik was trouwens niet alleen,irene was erbij en ook mijn ouders.ik zal proberen er voortaan bij te zetten wie er allemaal bij waren want ik ben regelmatig in het ziekenhuis met je zussen je vader en mijn ouders.

9 oktober

zondag 9 oktober, houd het dan nooit op,die teleurstelling iedere keer weer.ik ging vanavond naar je toe met goede hoop gezien de berichten vanmorgen,en dan moet ik vervolgens weer van een verpleegster horen dat ze de slaapmedicatie weer verhoogd hebben omdat de druk in je hoofd weer omhoog ging.terug bij af zei ze zelfs.steek maar meteen een mes in mijn hart dacht ik.verdomme ..ik ben boos,boos op de huisarts,op de psycholoog op de neurochirurg op mezelf en iedereen die niet heeft gezien wat er met je aan de hand was. het is weer grijs en grauw en het regent,het ziet er buiten zo uit zoals ik me voel.ik denk dat zelfs jij begrijpt dat het nu moeilijk is om positief te zijn,ik probeer het wel maar ik krijg iedere keer weer een klap in mijn gezicht.en ik mis je,wij missen je...

8 oktober

zaterdag 8 oktober, weer een slechte nacht achter de rug,ik kan moeilijk in slaap komen ondanks dat ik ontzettend moe ben.ik loop heel de dag te geeuwen en kan me moeilijk concentreren.vandaag ben ik met pa en ma en pat bij je geweest.we zijn naar de familiekamer gegaan en hebben pat weer een tekening voor je laten maken.ik ging eerst met ma naar binnen.het viel me meteen op dat je meer overeind zat en ma zag dat je handen anders lagen.ik vond je gezicht behoorlijk blauw,en terwijl ik naar je keek en je hand vasthield zag ik ineens je oogleden trillen,ik schrok ervan.de verpleegster kwam erbij en ze zei dat ze dat al eerder had gezien.ook probeerde je lichaam zelf te hoesten wat natuurlijk niet gaat aan de beademing.de verpleegster heeft je mond schoongemaakt en een schoon slangetje aan het beademingsbuisje gedaan.ik had zelf het idee dat ik je duim wat voelde bewegen toen ik je hand vasthield maar misschien wilde ik dat wel voelen.op een gegeven moment heb ik ma pat laten halen.hij heeft bij je gekeken en de nieuwe tekening opgehangen,dit keer heeft hij een tekening gemaakt waar jij in een bed ligt en ik ernaast sta,we hebben allebei een glimlach op onze mond,hoe anders dan de realiteit maar toch ben ik blij dat hij het zo ziet.hij heeft nog even over je arm gewreven en je gedag gezegd.

7 oktober

vrijdag 7 oktober, gisteren een gesprek gehad in het ZH.we hebben inmiddels al moeilijke dagen achter de rug maar maandag komt er nog 1.maandag gaan ze proberen om je bij te brengen.ze willen weten hoeveel schade je hebt opgelopen van het hele verhaal van de afgelopen week.ergens wil ik het heel graag weten en aan de andere kant ben ik zo bang voor wat ze gaan zeggen.net als bij alle andere gesprekken die ik gehad heb kunnen ze ook nu weer niets zeggen over wat er gaat gebeuren.ik hou mijn hart vast.ik hoop dat ik maandag mijn gedachten even kan verzetten.ik wil er nu niet eens aan denken. er zijn steeds meer mensen die weten wat er aan de hand is.ik heb zelf niet de behoefte gehad om het aan iedereen te vertellen,maar we zijn niet allemaal hetzelfde he.soms hoor of zie ik iets waarvan ik denk 'ik ben blij dat je er niets vanaf weet'.dat wetende is het enige wat me nu op de been houd.het feit dat jij (hopelijk) niet hebt geweten dat het ineens zo slecht met je ging.je weet in ieder geval niets over de operatie en alles wat ze in de ic hebben gedaan. in de tussentijd ben ik verder gegaan waar we aan begonnen waren,ik heb inmiddels de keuken geverfd en ben aan de hal begonnen in de kleur waar we het over gehad hebben.gek genoeg voel ik me er goed bij om dit nu te doen,ik kan er niet mee stoppen ondanks dat ik hartstikke vermoeid ben.pat is gister naar judo geweest en hij doet het zo goed.hij mag een groepje verder.we doen ons uiterste best en ik hoop dat je trots bent op ons.

6 oktober

donderdag 6 oktober, het gesprek met de kinderpsychologe is goed verlopen,pat was aardig zichzelf.na een paar vragen vroeg hij meteen ''gaan we nu naar papa?''.we zijn een tijdje bij je geweest,patrick vond het niet zo fijn om je zo te zien dus zijn focus lag meer op de monitoren om je heen.waar is die kleur voor?wat zit er in dit slangetje?er kwamen zoveel vragen uit.deze konden gelukkig allemaal beantwoord worden want hij vroeg ook aan de verpleegster wat er fout is gegaan met je en waarom je twee keer geopereerd moest worden.jammer genoeg kunnen ze daar nog steeds niet echt een duidelijk antwoord op geven.pat heeft een tekening voor je gemaakt en bij je opgehangen naast de foto's.op de tekening is een huis te zien met daarin jij in een bed en daarnaast pat en ik,naast het huis een hele grote zon met een hele grote glimlach.inmiddels is het al weer een week geleden dat je naar de ic bent gebracht.waarom is er nog steeds geen verbetering.we blijven wachten en zolang ze nog met je bezig blijven op de ic moeten we wel kunnen hopen.xje voor jou,denk heel de dag aan je.

wachten,wachten

dinsdag 4 oktober, nog steeds geen veranderingen.ik hoop elke minuut dat ik gebeld word met goed nieuws,maar het begint steeds meer tot me door te dringen dat dat er (voorlopig) niet in zit.vanmiddag om 5 uur hebben pat en ik een gesprek met een kinderpsychologe.ik denk dat we daar goed aan doen,al is het een raar idee dat we dan samen zo dichtbij je zijn en dat jij daar niets van merkt.er werd aangegeven dat pat bij je mag kijken maar ergens hoop ik dat hij het niet wil.het zal best dat hij er anders tegenaan gaat kijken als ik,maar ik vind het zo erg voor hem dat hij dit allemaal mee moet maken.

een hele zware tijd

zaterdag 1 oktober, we hebben een paar dagen overgeslagen.was niet in staat om wat te schrijven en begrijp eigenlijk niet dat ik het nu wel kan.ondanks dat de operatie was gegaan zoals verwacht en ondanks dat het goed leek te gaan met je werd je toestand donderdagochtend ineens heel slecht.de zwelling in je hersenen die woensdag nog acceptabel was was nu zo groot dat je hersenen tegen je hersenstam duwden waarna je buiten bewustzijn raakte.een inklemming.met spoed werd je naar de operatiekamer gebracht.je schedelbot werd een gedeelte verwijderd om te proberen de druk te verminderen en ook werd er een drukmeter ingebracht zodat ze je op de ic goed in de gaten kunnen houden.inmiddels lig je daar nu alweer 3 dagen en er lijkt nog geen verbetering te komen.het enige wat ons nu rest is veel geduld.ik word de hele dag heen en weer geslingerd door emoties.als ik thuis ben wil ik bij je zijn maar in het ziekenhuis voel ik me zo beroerd.het valt me zo ontzettend zwaar je zo te zien.de afgelopen vier weken heb ik me zo sterk kunnen houden.ik heb gewoon altijd het idee gehad dat we na een hele zware periode weer samen zouden zijn.en nu ik niet meer weet of dat staat te gebeuren klapt mijn wereld in elkaar.we gaan straks weer naar je toe,ook om met de arts te praten.ik neem op aanraden van de zuster wat foto's mee van ons.in de hoop dat je ze nog gaat zien. Terugblik van 12 april 2012:3 dagen na de eerste operatie werd ik s'ochtends gebeld door het ZH.gelukkig was mijn vader thuis.We zijn meteen naar het ziekenhuis gegaan om daar vervolgens 9 lange uren te verblijven.irene,jaco's jongste zus kwam meteen met de trein vanuit amsterdam.toen het tijd was om naar huis te gaan was ik helemaal murw.mijn vader is bij ons thuis op de bank blijven slapen die nacht en daar ben ik hem heel dankbaar voor dat hij me zo heeft bijgestaan.

de operatie

maandag 26 september, de grote dag.heel de dag in spanning gezeten,werd om kwart over 4 pas gebeld dat je op de ic was aangekomen.de operatie is goed verlopen,er is zoveel mogelijk van de tumor weggehaalt.er komt bloed uit je oor en je spraak is onduidelijk.ook heb je wat uitval in je rechterarm en kun je je been niet bewegen.wanneer ik met je vader in de ic aankom is je arm al iets sterker en kun je je been bewegen.de arts laat je weer met rust.af en toe zeg je wat,maar ik kan er niets van maken.ik vraag of je pijn hebt en jij zegt van wel.van de verpleegster had je alleen nog paracetamol gehad,en nu krijg je dan ook morfine.je wordt meteen rustiger en ook al lijkt het of je slaapt,je hoort nog wat ik zeg.ik ook van jou hoor ik je zeggen.en dan doet de verpleegster het licht uit zodat je kan rusten.het valt niet mee om weg te lopen als ik je zo zie.

de dag voor de operatie

zondag 25 september, Je bent er helemaal klaar voor,we hoeven pas om 3 uur in het ziekenhuis te zijn maar liefst had je vanmorgen vroeg al gegaan.nu je weet wat er moet gebeuren had je het liefst al achter de rug gehad.in het ziekenhuis moet er nog 1 keer bloed onderzocht worden en dan drinken we beneden nog even koffie.jij neemt er nog een bordje patat,want tja de honger blijft ondanks de afgenomen hoeveelheid dexamethason.je voelt je prima en ziet er goed uit.als we vertrekken dan blijf je positief,we rijden weg van de parkeerplaats en daar sta je nog even buiten naar ons te zwaaien,rechtop met een glimlach en 2 duimen omhoog.god,wat ben ik trots op je.

plakkers

Vrijdag 23 september, vandaag om 2 uur moet je in het MCH zijn.Dan volgt de scan met plakkertjes.Deze blijven zitten tot de operatie.Je vond dat je hoofd maar helemaal kaal moest,want 1 stukje was ook maar een raar gezicht dus woensdagochtend maar meteen een tondeuze er over.Patrick ingelicht toen hij uit school kwam en dan zijn reactie bij thuiskomst:pap het is echt geen gezicht... Het thuis verblijven gaat prima.Met de temazepam elke nacht krijg je genoeg rust en voel je je sinds dinsdag prima.Je doet ondanks protest van mijn kant een aantal klusjes in huis en zegt daarbij ook wat je nog vindt wat er allemaal nog gedaan moet worden.Ik ben al moe bij de gedachte en laat je maar ratelen,het is voor jou vast een fijne afleiding.Net voor het middageten nog een scheermesje over je hoofd,en op naar den haag.

gesprek met de neurochirurg

Vrijdag 16 september, Vandaag gesprek gehad over de operatie.Het gaat toch echt gebeuren.De datum staat gepland voor 26 september.Nu naar huis en dan de vrijdag ervoor terug naar mch voor een laatste mri,krijg je plakkertjes op je hoofd.Dan nog even naar huis en dan zondag weer terug.De arts vertelde dat hij verwacht dat het gaat om een glioom graad 2 en ze gaan proberen zoveel mogelijk te verwijderen.We wisten al dat het om een grote tumor ging maar schrokken wel toen we hoorden dat het ongeveer 5x6 cm is.

Een astrocyt is een stervormige, vertakte gliacel in het centraal zenuwstelsel (CZS) met lange of korte uitlopers. Het zijn steuncellen in de zenuwbaan die liggen tussen een bloedvat en een zenuwcel (neuron).

astrocyten

Oligodendrocytiet

Astrocyten in een celkweekAstrocyten hebben vele functies, ze verwijderen sommige neurotransmitters (GABA, ATP en glutamaat), regelen de ionenconcentratie en spelen een rol bij de ontwikkeling van het CZS door vorming van geleidende uitlopers waarlangs neuronen kunnen groeien. Bij muizen wordt bijvoorbeeld geen corpus callosum gevormd als er geen astrocyten ter plekke aanwezig zijn. De astrocyten stimuleren ook het herstel van neuronen bij eventuele beschadiging en hebben ook een ontgiftende functie. Mogelijk spelen de astrocyten een belangrijke rol bij het ontstaan van epilepsie en Parkinson.
Astrocyten vormen een gesloten kring rond de bloedvaten in de hersenen, de zg. gliale schede.

Astrocytoom

Een astrocytoom is een hersentumor die is ontstaan uit astrocyten, stervormige cellen die als het ware het dragend weefsel van de hersenen vormen. Astrocytomen zijn kwaadaardige tumoren.

Gliomen zijn de meest voorkomende primaire hersentumoren. Het merendeel van de gliomen zijn astrocytomen. Een klein deel van de gliomen bestaat uit oligodendrogliomen en ependymomen. Astrocytomen kunnen worden ingedeeld in:

• laaggradig astrocytoom
• anaplastisch astrocytoom
• glioblastoom
• Laaggradig astrocytoo
• laaggradig astrocytoom graad 2
  
  
• 
  
• Symptomen:
  • Epileptische aanvallen (insulten) zijn meestal het eerste symptoom;
  • Gedragsverandering en stemmingsstoornissen;
  • Zwakte of verlamming in een lichaamshelft';
  • Hoofdpijn.
  Diagnose
  Het laaggradig astrocytoom is een langzaam groeiende tumor, meestal bij volwassenen tussen de 20 en 50 jaar. Op een MRI gaat het meestal om een vaag begrensde tumor. Onderzoek van het weefsel is nodig om de diagnose te bevestigen.
  
  Behandeling
  De noodzaak tot behandeling hangt sterk af van de ernst van de klachten, de grootte van de tumor en de lokalisatie van de tumor in de hersenen. Het verwijderen (resectie) van de tumor kan de klachten verbeteren, maar het is zelden mogelijk om de tumor volledig te verwijderen. Het is niet duidelijk of aanvullende bestraling in een vroege fase gewenst is, of dat gewacht kan worden totdat de klachten weer toenemen. De rol van chemotherapie is momenteel nog in onderzoek. Een laaggradig glioom (graad 2) kan zich mettertijd ontwikkelen tot een meer kwaadaardig glioom (graad 3/ 4).Bron :Medirecord.eu

•  

  Het vooruitzicht van de patiënt met een glioom hangt in het algemeen samen met de situatie van de patiënt (leeftijd, mate van handicap, tumorsoort) en met de behandeling van de tumor. De gemiddelde overleving van een patiënt met een laaggradig glioom varieert van 5 tot ruim 15 jaar. Bij het hoog­gradig glioom ligt deze tussen circa ruim 1 jaar voor het glioblastoom en 3 jaar voor het anaplas­tische astrocytoom. Patiënten met een oligo­dendroglioom of een oligo-astrocytoom (mengglioom) hebben in het algemeen een betere prognose dan patiënten met een astrocytoom.bron :Hersentumor.nl
• 
  

functionele mri

wat hebben we in de tussentijd meegemaakt:we konden onze trouwdag niet vieren,toen lag je in het ziekenhuis.een weekendje thuis van het ruwaard zh vandaan.dit ging niet zo best,je voelde je rot had hoofdpijn en voelde je niet veilig thuis.een eerste gesprek met een neurochirurg,dat was wel fijn want op dat punt wisten we niet of je operabel zou zijn.medicijnen waaronder keppra,dexamethason,en paracetamol.een week thuis voor de opname in het MCH,dat ging een stuk beter,na wat rusten tussendoor voelde je je goed genoeg om wat dingen in en rond het huis te doen.dingen die ineens af moesten.achteraf gezien vraag ik me af of je daar een gedachte bij had.je was namelijk heel positief over het hele gebeuren,je wist dat je een operatie moest ondergaan.we hebben nog hele gesprekken gehad in die week voor de opname.dat hadden we al lang niet gedaan.ondanks alle positiviteit waren we ook heel realistisch.en daarvoor mochten andere mensen er niet alleen maar positief over zijn.jij dacht dan bij jezelf,ze zien niet hoe ernstig het is.en daar had je gelijk in.sommige mensen zagen niet hoe ernstig het met je is.wat ik erg vond voor patrick was dat je hem niet meer goed om je heen kon verdragen.hij was te druk voor je. Vandaag om 11 uur moesten we aanwezig zijn in het MCH.We waren er netjes op tijd.Je kreeg je eigen kamer met mooi uitzicht op den haag op de negende verdieping.Precies naast de balie en keukentje.Hele lange dag geweest.Veel vragen en testjes ondergaan.Lullige vragen van wat is dit,en dan een pen laten zien.Maar goed het is allemaal part of the game.Gesprekje met de anesthesist.Voorbereiding op hoe je er bij ligt op de intensive care.Daar wil ik nog even niet aan denken.Eindelijk om 5 over 3 mochten we naar de afdeling voor radiologie,naar de functionele mri.Lang bezig geweest,ik zag je om kwart over 4 weer uit het kamertje stappen,die ijskoude gang op.Stilletjes stappen we weer in de lift.Boven vertel je me wat je moest doen.En dan maar weer wachten,helaas meer informatie is er niet.om half 8 gaan we naar huis.We zijn versleten.

mri scan van 01-09-2011 geplaatst op 15-04-2012