wachten,wachten

dinsdag 4 oktober, nog steeds geen veranderingen.ik hoop elke minuut dat ik gebeld word met goed nieuws,maar het begint steeds meer tot me door te dringen dat dat er (voorlopig) niet in zit.vanmiddag om 5 uur hebben pat en ik een gesprek met een kinderpsychologe.ik denk dat we daar goed aan doen,al is het een raar idee dat we dan samen zo dichtbij je zijn en dat jij daar niets van merkt.er werd aangegeven dat pat bij je mag kijken maar ergens hoop ik dat hij het niet wil.het zal best dat hij er anders tegenaan gaat kijken als ik,maar ik vind het zo erg voor hem dat hij dit allemaal mee moet maken.