een hele zware tijd

zaterdag 1 oktober, we hebben een paar dagen overgeslagen.was niet in staat om wat te schrijven en begrijp eigenlijk niet dat ik het nu wel kan.ondanks dat de operatie was gegaan zoals verwacht en ondanks dat het goed leek te gaan met je werd je toestand donderdagochtend ineens heel slecht.de zwelling in je hersenen die woensdag nog acceptabel was was nu zo groot dat je hersenen tegen je hersenstam duwden waarna je buiten bewustzijn raakte.een inklemming.met spoed werd je naar de operatiekamer gebracht.je schedelbot werd een gedeelte verwijderd om te proberen de druk te verminderen en ook werd er een drukmeter ingebracht zodat ze je op de ic goed in de gaten kunnen houden.inmiddels lig je daar nu alweer 3 dagen en er lijkt nog geen verbetering te komen.het enige wat ons nu rest is veel geduld.ik word de hele dag heen en weer geslingerd door emoties.als ik thuis ben wil ik bij je zijn maar in het ziekenhuis voel ik me zo beroerd.het valt me zo ontzettend zwaar je zo te zien.de afgelopen vier weken heb ik me zo sterk kunnen houden.ik heb gewoon altijd het idee gehad dat we na een hele zware periode weer samen zouden zijn.en nu ik niet meer weet of dat staat te gebeuren klapt mijn wereld in elkaar.we gaan straks weer naar je toe,ook om met de arts te praten.ik neem op aanraden van de zuster wat foto's mee van ons.in de hoop dat je ze nog gaat zien. Terugblik van 12 april 2012:3 dagen na de eerste operatie werd ik s'ochtends gebeld door het ZH.gelukkig was mijn vader thuis.We zijn meteen naar het ziekenhuis gegaan om daar vervolgens 9 lange uren te verblijven.irene,jaco's jongste zus kwam meteen met de trein vanuit amsterdam.toen het tijd was om naar huis te gaan was ik helemaal murw.mijn vader is bij ons thuis op de bank blijven slapen die nacht en daar ben ik hem heel dankbaar voor dat hij me zo heeft bijgestaan.