thuis

hoe gaat het met ons thuis.we zijn teneergeslagen en moe.als ik thuis ben wil ik in het ziekenhuis zijn en als ik daar ben zou ik het liefste thuis zijn.iedere keer als ik de IC op kom dan heb ik dat gevoel in mijn buik.word er gek van.ik begin me af te vragen of het wel goed komt met je.het ene moment zijn we hoopvol en dan lijkt het weer uitzichtloos.niemand kan ons vertellen wat er staat te gebeuren,het is afwachten.ergens ben ik ook bang dat je wakker word en dat je er toch niet meer bent. soms denk ik zelfs dat het beter zou zijn als je dat allemaal niet mee hoeft te maken.ik voorzie nog een hoop ellende,voor ons allemaal.iedereen is er kapot van.patrick heeft het vaak over je wanneer hij naar bed moet.dan zegt hij dat hij je mist.aan mij de moeilijke taak om hem een beetje op de hoogte te houden van het hele gebeuren.