Dinsdag 11 september,
Is mijn haar al aan het uitvallen vraagt jaco vanmorgen,en verrek,het was me gister nog niet opgevallen maar precies waar het litteken zit word het haar wel erg dun.Vanavond pak ik de tondeuse en dan maken we het kort.
De dagen lijken voorbij te vliegen zonder dat ik het echt besef.Je staat op je doet je ding maar het lijkt elke dag zwaarder te worden.Want juist als je het minder druk hebt,als er zicht komt op het (voorlopig) eind van ziekenhuisbezoeken en revalidatie dan begin je te voelen wat het afgelopen jaar met je heeft gedaan.Stuk van binnen en je weet dat het nooit meer heelt.
Je lichaam doet zeer en je kan niet slapen ook al ben je moe.
In het begin ben je zo bezig met de situatie,het heen en weer naar het ziekenhuis,overal rekening mee houden,je zoon troosten en hoop houden.Nu lijkt het alsof we een beetje grip krijgen op deze situatie en zijn we bezig om ons hoofd boven water te houden.Iedere dag een mengeling van acceptatie en rouw,van genieten van het leven en liever niet meer opstaan.Nu is het wachten op nog een wonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten